Φαντάσματα: Μύθος ή πραγματικότητα;

 Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, καθισμένος στον καναπέ σου τα μεσάνυχτα, αν κάποια αόρατη αύρα βρίσκεται στο δωμάτιο μαζί σου; Έχεις μπει ποτέ στον πειρασμό να κοιτάξεις πίσω, αισθανόμενος δυο μάτια κολλημένα στο σβέρκο σου; Εγώ ναι! Και οι περισσότεροι, φαντάζομαι. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά όμως, είναι αν υπάρχουν τελικά αυτές οι άλλοτε καλοπροαίρετες και άλλοτε κακοπροαίρετες οντότητες. 

Αυτό που μπορούμε να υποστηρίξουμε από θρησκευτικής άποψης, είναι ότι η ψυχή του ανθρώπου υπάρχει. Μάλιστα, έχει πραγματοποιηθεί έρευνα, με βάση την οποία ένας νεκρός άνθρωπος ζύγιζε δεκαπέντε γραμμάρια λιγότερο μετά τον θάνατο του. Άλλοι μπορεί να πουν πως ίσως καταφέραμε να αποδείξουμε ότι η ψυχή υπάρχει, και ότι ζυγίζει μόλις δεκαπέντε γραμμάρια! Ωστόσο, μερικοί δύσπιστοι σίγουρα αδυνατούν να αρκεστούν σε αυτές τις μετρήσεις, αφού είναι πιθανό να μην αποτελούν τίποτα άλλο παρά μια χημική διεργασία στην οποία υποκύπτει το κορμί μας μετά θάνατον.

Αν όμως, υποθέσουμε ότι η ψυχή με την θρησκευτική έννοια υπάρχει, τότε πού οδεύουν οι ψυχές μόλις ολοκληρώσουν το ταξίδι τους στον υλικό μας κόσμο; Και, καταλήγουν όλες στον ίδιο προορισμό, ή μήπως κάποιες παγιδεύονται στην γη; 

Λέγεται, ότι η ψυχή παραμένει στον κόσμο των ''ζωντανών'', αν ο θάνατος ήρθε μαρτυρικά ή αν πέθανε προτού ολοκληρώσει την αποστολή που είχε πάνω στον πλανήτη μας. Ακόμα, παραδόσεις πολλών πολιτισμών θέλουν οι ψυχές οι οποίες πέθαναν άδικα, να απομένουν στον κόσμο μας ώστε να τον στοιχειώσουν με την παρουσία του, διψώντας για εκδίκηση. Έτσι, δεν καταλήγουν στον παράδεισο, στην κόλαση ή στην λήθη όπως ορισμένοι θα πίστευαν. 

Το ίδιο όμως, συμβαίνει αν οι αγαπημένοι μας που έχουμε χάσει βρίσκονται συνεχώς στο μυαλό μας. Σε αυτήν την περίπτωση, παραμένουν εδώ, προσπαθώντας να μας συναντήσουν με τον μόνο τρόπο: Μέσω των ονείρων. 

Κάτι που η Ορθόδοξη Εκκλησία απορρίπτει κάθετα, αφού σύμφωνα με τον χριστιανισμό τα μοναδικά πνεύματα που θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν αισθητή την παρουσία τους προς εμάς θα ήταν είτε οι άγγελοι είτε τα δαιμόνια.

Εντούτοις, οι μάγισσες και τα μέντιουμ, έχουν μια διαφορετική θεωρία σχετικά με το ζήτημα των πνευμάτων, αφού είναι γνωστό ότι τα χρησιμοποιούν αφενός ως ''υπηρέτες'' για τις πνευματικές τους ''εργασίες'' και αφετέρου ως πνευματικούς οδηγούς για το υπερπέραν. Βέβαια, και πάλι η Εκκλησία αναφέρεται στο συγκεκριμένο ζήτημα, καθιστώντας σαφές για άλλη μία φορά ότι μονάχα τα δαιμόνια θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον μοναδικό σκοπό των συγκεκριμένων ομάδων: Στην εξαπάτηση των ανυποψίαστων ''πελατών'' τους, και αυτό θα προσδοκούσαν να επιτύχουν με οποιοδήποτε μέσο. Ακόμα και αλήθειες θα μπορούσαν να μαντέψουν ή να προβλέψουν, ούτως ώστε ο άνθρωπος που θα τις ακούσει να πειστεί, όσο η κακοπροαίρετη οντότητα θα έκανε την δουλειά της υποσκάπτοντας την ψυχή του.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις επικλήσεις, που διεξάγονται με τους πίνακες Ouija και όχι μόνο. Διότι μέσω αυτών, όσες κακοπροαίρετες οντότητες προσδοκούν να προκαλέσουν κακό και χάος στις ζωές μας, έρχονται στο φως, αντλώντας αυτομάτως την δύναμη τους μέσα από την ίδια μας την περιέργεια και τον τρόμο που μας προκαλούν. Δεν πρόκειται για μέσα επικοινωνίας με τα πρόσωπα που αγαπούσαμε και χάσαμε, αλλά για μια παγίδα στην οποία αν πέσουμε θα έχουμε χάσει τον ίδιο μας τον εαυτό. Στην περίπτωση που όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί αληθεύουν, φυσικά.

Με έναν παρόμοιο τρόπο, επιβεβαιώνει την άποψη αυτή και μία άλλη θεωρία, που θέλει οι κακοτυχίες και τα εμπόδια τα οποία συναντούμε να οφείλονται σε ένα είδος ''τιμωρίας'', την οποία μας επιβάλλουν τα αγαπημένα πρόσωπα του αθέατου κόσμου όποτε τα απογοητεύουμε. 

Προσωπικά, δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα καθημερινά προβλήματα της ζωής οφείλονται σε κάτι ανώτερο πέρα από τον Θεό. Όμως αυτή, είναι η δική μου προσωπική άποψη. Εν τέλει, πιστεύω με βεβαιότητα ότι μαζί μας συνυπάρχουν οντότητες, μερικές εκ των οποίων επιδιώκουν να μας σώσουν και άλλες να μας εξαπατήσουν. Τα φαντάσματα, με την έννοια που τα γνωρίζουμε μέσα από τις κινηματογραφικές τους μεταφορές, τα βιβλία φαντασίας ή τα creepy pasta, με ιντριγκάρουν. Αλλά δεν θα μπορούσα να πιστέψω στην ύπαρξη τους με την ίδια σιγουριά.

Παρακάτω, σας παραθέτω μία αληθινή εμπειρία την οποία γνωρίζω από πρώτο χέρι. Είναι επιβεβαιωμένα αληθινή. Τα συμπεράσματα δικά σας. 

''Η κόρη μου, πέθανε νέα, πολύ νέα. Μόλις δεκαεννέα ετών, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ήταν τραγικός ο τρόπος που χάθηκε. Επιστρέφοντας από την έξοδο της με φίλους, κατέληξε έξω από το αυτοκίνητο, περισσότερο διαλυμένη από όλους και με σπασμένα όλα της τα κόκαλα, να πονά φρικτά μέχρι το τέλος. Έκλαψα πολύ για εκείνη, και ακόμα κλαίω. Μόνο που, τώρα προσπαθώ με νύχια και με δόντια να χαμογελώ για τον άγγελο που έχω να με φυλά στον ουρανό. Τον πρώτο, μαρτυρικό καιρό έπειτα από τον χαμό της, έκλαιγα πρωί μεσημέρι και βράδυ, χωρίς να κοιμάμαι ή να τρώω τίποτε. Δεν ήξερα πότε ήταν μέρα και πότε νύχτα. Δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας μετά την κηδεία της. Εγώ, πάντοτε μέχρι τότε, φρόντιζα να αφήνω ένα καρβέλι ψωμί στον τάφο της. Για να χορτάσει η ψυχούλα της. Όμως μια από τις ελάχιστες φορές που κατάφερα να κλείσω τα βλέφαρα, ήρθε η Λένα μου στον ύπνο μου και μου είπε: Μάνα σταμάτα να κλαις! Μάνα, το ψωμί που μου φέρνεις είναι υγρό απ'τα δάκρυα και δεν μπορώ να το φάω! Έκτοτε παλεύω να μην κλαίω για εκείνη, αφού η ψυχούλα της πονά''.

Εσείς είχατε ποτέ παρόμοια εμπειρία; 

Τι πιστεύετε για το συγκεκριμένο ζήτημα που διχάζει την ανθρώπινη ύπαρξη;